Χρυσές ζωγραφιές καταμεσής του πελάγου...

"Μια αύρα φθινοπωρινή παρασέρνει τα κλαδιά του πλάτανου. Φύλλα κοκκινόχρυσα

ακολουθούν το ρεύμα. Ό άνεμος, το γρηγορότερο όχημα για την απέναντι αιολική γη. Όχι όμως για τα φύλλα. Λίγο μετά την ακτή, πέφτουν στο νερό και βολοδέρνουν στα κύματα, χρυσές ζωγραφιές καταμεσής του πελάγου. Μέχρι να χαθούν στα βάθη. Με τον άνεμο τρεμοπαίζει κι η άκρη του χιτώνα μου. Λευκές πτυχές φουσκώνουν στο πέρασμα του. Θέλουν να τον ακολουθήσουν, μα που! Δεμένο στο κορμί μου, το φόρεμά μου αντιστέκεται. Πόσο θα 'θελα να τ' άφηνα να πετάξει απέναντι, σαν σύννεφο να παρασυρθεί κι αυτό προς την Ανατολή! Πόσο θα 'θελα κι εγώ να φύγω μαζί του! Μέσα σ' ένα ρεύμα αέρα να πετάξω και να πάω παντού, να δω όλα αυτά που λένε οι ταξιδευτές μας ότι υπάρχουν απέναντι..." (Απόσπασμα, "Η Βασιλισσα του Αιγαίου", Συμώνη Κατραμάδου").